Για όλα φταίνε οι ξένοι;

Ποιος ευθύνεται για τη χρεοκοπία της χώρας;

Είναι γνωστή σε όλους η φράση του Ουίνστον Τσόρτσιλ, η νίκη έχει πολλούς πατεράδες ενώ η ήττα είναι ορφανή.  Κάτι ανάλογο ισχύει και με την ελληνική χρεοκοπία. Δίκην εξώγαμου, ο καθένας την φορτώνει στον άλλον...

Είναι φυσικό σε τέτοιες καταστάσεις να παρεισδύουν οι καιροσκόποι και να προσπαθούν να διαβάλουν τους ανταγωνιστές τους ή όσους τέλος πάντων θεωρούν ανταγωνιστές.

Όσοι μελετούν τις βασικές αρχές του εξουσιάζειν γνωρίζουν πως πολλές φορές ο «τσοπάνος» για να κρατάει το κοπάδι συντεταγμένο προσπαθεί να προσδιορίσει κάποιον «λύκο» που τριγυρνά και ευθύνεται για τα μύρια όσα δεινά.

Ο ξύλινος λόγος των κομμάτων συνήθως έχει σαν σκοπό, όχι να διαφωτίσει την κοινή γνώμη, αλλά να κρατήσει το κοπάδι συσπειρωμένο.

Εκτός όμως από την εικόνα που έχουμε σαν πρόσωπα ή ομάδες για την πραγματικότητα, υπάρχει και μια αντικειμενική διάσταση αυτής...

Ποιος ευθύνεται λοιπόν για την ελληνική χρεοκοπία;

α) Οι δανειστές που δολίως μας δάνειζαν ενώ έπρεπε να ήξεραν πως θα χρεοκοπήσουμε (greek statistics) προκειμένου να βάλουν στο χέρι τα ακίνητα να χτίσουν ξενοδοχεία και να μας κάνουν γκαρσόνια;...

- Ερώτημα: Γιατί πριν τη χρεοκοπία απαγορευόταν να επενδύσει κάποιος στην ελληνική τουριστική βιομηχανία ή τον ορυκτό πλούτο; Τα ίδια εμπόδια γραφειοκρατίας και διαφθοράς που υπήρχαν και τότε παραμένουν ακόμη.

Ευελπιστούμε πως με τις ανάγκες που θα δημιουργήσει η στάση των δανεικών, να αλλάξει το καθεστώς. Υπάρχει κάποιος που υποστηρίζει πως το καθεστώς της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς δεν πρέπει να αλλάξει ούτως ή άλλως;

β) Οι Γερμανοί καθώς έτσι θα έχουν την ευκαιρία να πετύχουν όσα δεν πέτυχαν με τον πόλεμο. Να επιβάλουν δηλ. νέα κατοχή στην Ευρώπη και ειδικά την Ελλάδα;

- Ερώτημα: Στην Ελλάδα είναι διάχυτη η πεποίθηση πως μας εκμεταλλεύονται οι Γερμανοί δανείζοντάς μας με τοκογλυφικά επιτόκια.

Στη Γερμανία είναι διάχυτη η πεποίθηση πως ο Γερμανός φορολογούμενος που παίρνει σύνταξη στα 67 δανείζει τους άσωτους Έλληνες που έχουν δεκάδες χιλιάδες συνταξιούχους στα πέριξ των 50 ετών... Επίσης στη Γερμανία αμφιβάλλουν αν η Ελλάδα θα μπορέσει να επιστρέψει ποτέ αυτά τα κεφάλαια.

Ποιος έχει δίκιο;

γ) Της μόδας είναι εσχάτως και το επαχθές χρέος... το οποίο αν εντοπίσουμε μπορούμε να επιδιώξουμε να μην πληρώσουμε το αντίστοιχο ποσό του στους δανειστές.

- Ερώτημα: Στο ασφαλιστικό ταμείο των υπαλλήλων των σιδηροδρόμων της Βρέμης ή των οινοπαραγωγών κάποιας Πορτογαλικής επαρχίας μπορούμε να πούμε πως δεν σας πληρώνουμε τα ομόλογα γιατί τα υποβρύχια που αγοράσαμε τα πήραμε σε διπλάσια τιμή από όση τα πήραν κάποιοι άλλοι. Δεν πιστεύω πως υπάρχει δικαστήριο που θα μας δικαιώσει, αυτό που διακρίνω σε τέτοια επιχειρήματα είναι το γαρ πολύ της απουσίας λογικών επιχειρημάτων γεννά παραφροσύνη...

Που οφείλεται το ελληνικό χρέος...

Μια ορφανή κορασίδα όμως διαθέτει DNA  και μέσω αυτού κάποιος μπορεί να επιχειρήσει να αναζητήσει την πατρότητα.

Αναλόγως μπορεί να συμβεί και με μια ορφανή χρεοκοπία. Η χρεοκοπία δεν διαθέτει DNA, όμως έστω και ορφανή, αποτελεί άθροισμα αριθμών.

Ας μην κοροϊδευόμαστε, ιχνηλατώντας τους αριθμούς μπορούμε να επιμερίσουμε τις ευθύνες της ελληνικής χρεοκοπίας.

Βέβαια ένα από τα προβλήματα της διάλυσης του ελληνικού κράτους και της ελληνικής κλεπτοκρατίας είναι πως δεν υπάρχουν πουθενά σαφείς λογαριασμοί. Οι κλέφτες ως γνωστόν φροντίζουν να μην αφήνουν ίχνη.

Θα προσπαθήσουμε  όμως να περιγράψουμε τα μεγέθη κατά προσέγγιση...

Κατ' αρχάς πόσα από τα 300 δισ. χρέους  πήγαν σε μεγάλα και μικρά  έργα, στην Ολυμπιάδα και στους εξοπλισμούς, άρα και στις υπερτιμολογήσεις και τις μίζες τους;

Η εικόνα που έχει εδώ ο μέσος πολίτης είναι ότι πρόκειται για την μερίδα του λέοντος.

Δεν είναι έτσι. Η αναζήτηση που έκανα έβγαλε πως όλα τα μεγάλα έργα της τελευταίας δεκαπενταετίας δεν μας στοίχισαν με τις υπερτιμολογημένες υψηλές τιμές και τις μίζες που τα συνόδεψαν πάνω από 10 δισ. ευρώ.  (Μιλάμε για ΜΕΤΡΟ περί τα 2 δισ. ευρώ, Αττική Οδός 1,3 δισ. σύνολο 420 εκατ. η συμμετοχή του κράτους, γέφυρα Ρίου Αντιρρίου 800 εκατ. σύνολο περί τα 350 κρατική συμμετοχή, αεροδρόμιο, Εγνατία κλπ.).

Το συνολικό κόστος των σημαντικότερων μεγάλων έργων αθροίζει περί τα 15 δισ. με την κρατική συμμετοχή κάτω από τα 10 δισ. ευρώ από την οποία αν αφαιρεθούν οι κοινοτικές συμμετοχές είναι ακόμη χαμηλότερα.

Ολυμπιάδα 2004

Για την Ολυμπιάδα του 2004 οι εκτιμήσεις ολόκληρου του κόστους με τα βοηθητικά κοινόχρηστα  έργα, κινούνται μεταξύ 9 και 13 δισ. ευρώ χωρίς να έχουν αφαιρεθεί από αυτά τα άμεσα και τα έμμεσα έσοδα...

Άμεσα είναι τα εισιτήρια, οι χορηγίες και τα δικαιώματα και έμμεσα  π.χ. η φήμη της χώρας που βοήθησε η τουριστική κίνηση από 14,7 εκατ. το 2003 να σκαρφαλώσει  σε 18,7 εκατ. το 2007.

Αν αθροίσουμε τη συμμετοχή του κράτους στα μεγάλα έργα της τελευταίας 15ετίας δεν βγάζουμε πάνω από 20 δισ. ευρώ...

Ο ΟΣΕ μόνο σε 10 χρόνια έχει επιβαρύνει το δημόσιο χρέος με 10 δισ. ευρώ. Με όσα δηλ. θα είχαμε άλλα πέντε Μετρό σαν της Αθήνας ή 12,5  γέφυρες σαν το Ρίο-Αντίρριο. Προσοχή, 12,5 γέφυρες σαν του Ρίου - Αντίρριου σε ονομαστική τιμή, γιατί με βάση την κρατική συμμετοχή των 350 εκατ. περίπου θα χρηματοδοτούσαμε 28,5 γέφυρες...  Αν οι υπεράριθμοι κομματικοί πελάτες του ΟΣΕ  σε δέκα χρόνια μας στοίχισαν 28,5 Γέφυρες ή Ολυμπιακή, οι αστικές συγκοινωνίες, και λοιπές δεκάδες αμαρτωλές ΔΕΚΟ πόσο μας στοίχισαν;

Οι μίζες

Οι τιμές των 20 δισ. ευρώ για τα μεγάλα έργα εμπεριέχουν μέσα και τις υπερτιμολογήσεις των διαπλεκομένων και τις μίζες των διεφθαρμένων πολιτικών.  Με βάση όσα συζητά η πιάτσα, ότι δηλ. οι μίζες αφορούν το 5-10% της αξίας των έργων, τα τελευταία 15 χρόνια θεωρητικά έχουμε να κάνουμε με 1-2 δισ. σε μίζες. Δεν έχω καμιά αντίρρηση πως οι επίορκοι πρέπει να αναζητηθούν και να τιμωρηθούν για λόγους ηθικής τάξης και παραδειγματισμού για το μέλλον.

Επαναλαμβάνω, δεν δίνω άφεση σε κανένα να αναζητηθούν και να τιμωρηθούν όλοι όσοι εμπλέκονται σε κακοδιαχείριση και μίζες, αλλά να ξέρουμε περίπου και τι μας συμβαίνει...

Οι αμυντικές δαπάνες...

Οι εξοπλιστικές δαπάνες τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια ανέρχονται σε περίπου 30-35 δισ. ευρώ. Αναλυτικότερα αποτελούν σημαντική παράμετρο και το 10% του συνολικού δημόσιου χρέους.  Αν υπολογίσουμε και μίζες της τάξης του 5-10% βγαίνει πως από αυτές πήγαν σε τσέπες επιτήδειων «πατριωτών» περί τα 2-3 δισ. ευρώ.

Αισίως όμως φτάσαμε τα 50-55 δισ. δαπάνες σε 15 χρόνια συμπεριλαμβανομένων εκτός μεγάλων έργων που γίνονται κάθε 100 χρόνια στη χώρα, μιας Ολυμπιάδας και της γάγγραινας των εξοπλιστικών προγραμμάτων που πρέπει να βρούμε τρόπο να μειώσουμε και να εξυγιάνουμε.

Καλώς... Τα άλλα 250 δισ. από πού μαζευτήκαν σε δεκαπέντε χρόνια;

Ποιος πληρώνει όλο αυτό τον κόσμο;

Είχαμε γράψει πρόσφατα για τη δήλωση του δήμαρχου Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη για το κόστος αποκομιδής των σκουπιδιών στο δήμο που φτάνει τα 280 ευρώ ο τόνος ενώ οι ιδιώτες αναλαμβάνουν την ίδια δουλειά με 80 ευρώ. Όπως και για τους 150 υπαλλήλους της καθαριότητας του δήμου που δεν εμφανίζονταν στη δουλειά τους αλλά πληρώνονταν κανονικά...

Αποτελεί κοινό τόπο πως το ελληνικό δημόσιο καθώς και ο ευρύτερος δημόσιος τομέας βρίθουν υπαλλήλων εξαφανισμένων και «εξαφανισμένων». Πόσα από τα χρήματα που καταβάλουμε κάθε χρόνο σαν αμοιβές ή σαν ποικίλες δαπάνες που καταλήγουν σαν αμοιβές είναι καταχρηστικά και αφορούν πελατειακές εξυπηρετήσεις και κακοδιοίκηση και διαφθορά;

Οι φανερές δαπάνες του δημοσίου για μισθούς και συντάξεις το 2009 ήταν περί τα 27 δισ. ευρώ.  Για μισθούς ήταν περί τα 20 και για συντάξεις τα υπόλοιπα. Τα ποσά αυτά αφορούν το στενό δημόσιο και όχι τις ΔΕΚΟ. Επιπλέον ένα σημαντικό μέρος από τα κονδύλια άλλων κατηγοριών κατέληγε πάλι σε μισθούς και επιδόματα...

Υπολογίζεται πως το 70% του ελληνικού προϋπολογισμού αφορά μισθούς και συντάξεις. Το πόσο είναι τερατώδες καθώς αντιπροσωπεύει ετησίως ένα ποσό σχεδόν 1,5 φορά πάνω από όσα ξοδέψαμε σε 15 χρόνια για μεγάλα έργα, ολυμπιάδα και εξοπλισμούς... Όπου και αυτά σηκώνουν περικοπές...

Λάβετε υπόψη πως το 2002 που είχαμε τον πρώτο προϋπολογισμό σε ευρώ οι δαπάνες για μισθούς και συντάξεις του δημοσίου ήταν 8,3 δισ. συν 3,1 δισ. ευρώ. Το 2002 οι πρωτογενείς δαπάνες ήταν 24 δισ. ευρώ ενώ το 2009 ανέβηκαν στα 54,1 δισ. ευρώ.

Δεν είχαμε λιγότερο κράτος ούτε καλύτερο το 2002. Και μόνο αν φέρναμε τις δαπάνες κοντά σε εκείνα τα μεγέθη θα καταφέρναμε να θέσουμε το πρόβλημα υπό έλεγχο, καθώς θα είχαμε πρωτογενές πλεόνασμα...

Συμπέρασμα

Αν σε ένα χρόνο έχουμε περί τα 30-40 δισ. ευρώ σε δαπάνες πελατειακής ανταμοιβής και μη παραγωγικής  απασχόλησης δεν χρειάζεται να ψάξουμε πολύ για το ποιος ευθύνεται για τη μερίδα του λέοντος της ελληνικής χρεοκοπίας...

Η διαπίστωση μαζί τα φάγαμε έχει βάση του κ. Πάγκαλου έχει βάση. Απλά ο κ. Πάγκαλος (και μερικές χιλιάδες πολιτικοί και συνδικαλιστές όλων των κόμματών) όντας από τότε που θυμάται τον εαυτό της η γενιά μου, μέλος των ελληνικών κυβερνήσεων, έχουν περισσότερες ευθύνες για αυτό που έχει συμβεί, από τον κάθε δύστυχο αφισοκολλητή που έκανε τα πάντα να του δοθεί η ευκαιρία να αράξει στο δημόσιο....

Πηγή: www.capital.gr